Wieluń przed wybuchem II wojny światowej liczył 18 tysięcy ludności i posiadał cztery szkoły powszechne. Szkoły numer 1 i 2 mieściły się w budynku oświatowym przy ulicy Rudzkiej i liczyły łącznie 1100 uczniów. Szkoła numer 3 mieściła się przy ulicy Sieradzkiej, a numer 4 miała swoją siedzibę przy ulicy Krakowskie Przedmieście. Nauka w tych dwóch szkołach odbywała się w budynkach prywatnych. Warunki lokalowe w wyżej wymienionych placówkach były bardzo słabe.
W związku z napaścią Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 roku zlikwidowano wszystkie polskie szkoły, a wielu nauczycieli osadzono w obozach koncentracyjnych. Szkolnictwo polskie istniało jedynie w postaci tajnego nauczania. Po wyzwoleniu Wielunia w 1945 roku, zorganizowano dwie szkoły powszechne: dla młodzieży starszej- w baraku postawionym na miejscu zniszczonego kościoła farnego i drugą – dla dzieci normalnych roczników- w wyniszczonej działaniami wojennymi placówce przy ulicy Rudzkiej.
Po utworzeniu władz powiatowych istniejące dwie szkoły przeorganizowano na pięć szkół powszechnych, które istniały do końca roku szkolnego 1945/1946. Po zakończeniu roku szkolnego 1946/1947 szkoła numer 5 uległa likwidacji i tym samym powrócono do stanu sprzed wojny. Do roku 1948 szkoły miały swą siedzibę w odbudowanym budynku przy ulicy Rudzkiej. W tym samym czasie został oddany do użytku drugi budynek szkolny, mieszczący się przy ulicy Krakowskie Przedmieście. Do nowej siedziby została przeniesiona Szkoła Podstawowa numer 2 oraz Szkoła Zawodowa.
Szkoła Podstawowa nr 4 im. Królowej Jadwigi swą działalność rozpoczęła więc w 1948 roku. Ówczesna Szkoła Powszechna nr 2 swoją siedzibę miała w budynku szkolnym, mieszczącym się przy ulicy Krakowskie Przedmieście. Fakt, iż w tym samym miejscu w czasie wojny urzędowała policja hitlerowska, napawał lękiem i obawą każdego mieszkańca Wielunia. Placówka prowadziła 8 oddziałów i liczyła 322 uczniów. Pierwszym kierownikiem zostaje mianowany Józef Kaśnicki, który swą funkcję pełnił do 1950 roku.
W okresie kierowania placówką przez Franciszka Dobka, dzieci uczyły się w siedmiu oddziałach. Była to tzw. szkoła jednociągowa z siedmioma oddziałami i liczbą uczniów 284.
W roku 1952 kierownikiem placówki zostaje Alfreda Zaskurska. W pierwszych dniach roku szkolnego 1952/1953
do placówki, która zyskała miano Szkoły Ćwiczeń Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, napływ dzieci był bardzo duży. Warto zaznaczyć, iż początkowo praca wymagała od kierownika szkoły i nauczycieli dużego wysiłku i poświęcenia. Spowodowane to było tym, iż dzieci pochodziły z różnych środowisk i wzajemnie się nie znały. Mimo przejściowych trudności szkoła poczyniła duże postępy w realizacji zadań planu sześcioletniego oraz postulatów pedagogiki socjalistycznej. Rok później na dwa lata stanowisko kierownika przejął Lucjan Kierociński, którego w roku szkolnym 1957/1958 zastąpiła Wanda Strzelczak.
Szkoła już wtedy pełniła funkcję warsztatów praktyk pedagogicznych Liceum Pedagogicznego w Wieluniu. Naczelnym zadaniem, jakie wówczas stało przed całym zespołem szkolnym, było zebranie funduszy, potrzebnych do wyposażenia nowego budynku. Gmach Liceum Pedagogicznego i Szkoły Ćwiczeń powstał w miejscu dawnego budynku miejskiego szpitala na ówczesnej ulicy 1-go Maja. Został on zbombardowany przez Niemców w czasie pierwszego nalotu
1 września 1939 roku. Zdobywanie wiedzy w nowym budynku miało być rekompensatą za krzywdę wyrządzoną przez okrutnego wroga. W celu zdobycia pieniędzy na zakup niezbędnych pomocy naukowych, zorganizowano w latach 1955-1959 dziesięć bali. Były to zabawy sylwestrowe, karnawałowe oraz tzw. „majówki” , w czasie których ludzie dobrego serca starali się wspomóc nową placówkę.
Nowy budynek został oddany do użytku w roku szkolnym 1957/1958. W marcu 1958 roku miało miejsce uroczyste otwarcie nowej szkoły, która liczyła 9 oddziałów i kształciła 316 uczniów. Na uroczystość zostali zaproszeni przedstawiciele władz powiatowych, kuratorium oraz reprezentanci wieluńskich zakładów pracy, które pomagały
w budowie nowego gmachu.
W roku szkolnym 1959/1960 na nowego dyrektora powołano Marię Prus, która tę funkcję pełniła do 1963 roku. W tym okresie osiągnięto dobre wyniki w nauczaniu, czego dowodem był wysoki procent uczniów promowanych
Rok szkolny 1962/1963 to czas eksperymentów, mających na celu przeprowadzenie reformy szkoły podstawowej
z sześcioletniej na ośmioletnią. Pedagodzy byli zmuszeni do analizowania nowych programów, dyskutowali nad sposobami ich realizowania, wiele czytali i mówili o nowych metodach pracy.
Stanisław Podgórski stanowisko kierownicze obejmuje w roku szkolnym 1966/1967 i pełni je do roku 1986. W tym okresie, dzięki licznym konkursom czytelniczym, wzrosła technika czytania wśród uczniów. Pozytywny wpływ
na osiąganie lepszych wyników w nauce miała wówczas świetlica szkolna, która oprócz funkcji opiekuńczej, zajmowała się rozszerzaniem i utrwalaniem umiejętności zdobytych na lekcjach. O tym, iż poziom nauczania z każdym rokiem wzrastał, świadczą czołowe miejsca uczniów w olimpiadach: polonistycznych, matematycznych czy zawodach sportowych.
W latach 80-tych na szczególną uwagę zasługuje rola, jaką wówczas spełniała biblioteka szkolna. To dzięki niej uczniowie rozwijali potrzeby czytelnicze i informacyjne, które wykorzystywali w czasie pisania samodzielnych prac. Warto podkreślić, że w tym okresie uczniowie coraz częściej korzystali z prelekcji w Muzeum Ziemi Wieluńskiej. Tym samym poszerzali oni swoją wiedzę historyczną o tematy związane z naszym regionem.
Lata 1987-2000 to okres, kiedy dyrektorem szkoły jest Jan Olczyk. W roku 1989 zaczął obowiązywać nowy Kodeks Ucznia, z którym zapoznano uczniów i rodziców. W ramach indywidualizacji nauczania zaczęto wprowadzać zajęcia wyrównawcze dla uczniów mających problemy w nauce.
Koniec lat 90-tych to wdrożenie nowej reformy oświaty. Zgodnie z decyzją Rady Miasta Wielunia Szkoła Podstawowa nr 4 miała obsługiwać potrzeby oświatowe w zakresie 6 - klasowej szkoły podstawowej. Zwiększenie obwodu szkolnego spowodowało, że pierwszy raz w historii szkoły dokonano naboru do czterech klas pierwszych. Nauczyciele zaczęli realizować nowe programy, zatwierdzone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Stosowane metody kształcenia i formy aktywizacji uczniów na lekcjach, świadczyły o dobrze rozumianej istocie zmian proponowanych przez reformę.
W roku szkolnym 2000/2001 dyrektorem szkoły zostaje Urszula Urwanowicz. Już w pierwszych miesiącach nowa pani dyrektor znacznie zadbała o zmianę wizerunku szkoły. Odnowione zostały korytarze, pokój nauczycielski, świetlica
i sekretariat.
W dużej mierze została zmodernizowana pracownia komputerowa.
W związku z reformą struktury szkolnictwa, która zaczęła być realizowana od 1 września 2017 roku, siedziba szkoły zostaje przeniesiona do budynku przy ulicy 18 Stycznia 24, w którym do tego czasu funkcjonowało Gimnazjum nr 1.
W roku szkolnym 2017/2018 oraz 2018/ 2019 uczniowie klas I – IV uczęszczali do budynku przy ulicy Piłsudskiego 6, natomiast pozostali do placówki przy ulicy 18 Stycznia 24.
Od drugiego półrocza roku szkolnego 2016/2017 dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 4 jest Pani Małgorzata Żuchowska.
W roku szkolnym 2019/2020 wszyscy uczniowie rozpoczęli naukę w budynku przy ulicy 18 Stycznia 24.